Po każdej wyprawie do Włoch zwykłam pisać kilka słów o regionie, który
odwiedziłam, o planach, które robię przed wyjazdem i jak udało mi się je
zrealizować będąc na miejscu. Nie inaczej będzie tym razem. Zapraszam Was na
krótki wstęp do dalszych postów o miastach, miasteczkach i wyspach Kampanii.
Do Neapolu miałam pojechać w poprzednie wakacje, ale wszyscy dobrze
pamiętamy co działo się wtedy nie tylko we Włoszech, ale i na całym świecie. Ze
względu na sytuację postanowiłam zmienić swoje plany i wyjazd do Kampanii przełożyłam
na kolejne lato, licząc, że do tego czasu sytuacja się nieco ustabilizuje. W
tym roku w spokoju zrealizowałam to co zamierzałam i dziś śmiało mogę
powiedzieć, że nie żałuję swojej decyzji. Ta wyprawa zbiegła się w czasie ze
zmianami i zawirowaniami w moim życiu prywatnym i bardzo cieszę się, że mogłam „przewietrzyć
głowę” i przygotować się do nadchodzącej nowej przygody właśnie tam. Dlaczego wybrałam
akurat ten region? Nie potrafię tego wyjaśnić, ale coś ciągnie mnie na południe
Włoch i zdecydowanie lepiej się tam czuję niż na północy kraju. Nie ukrywam, że
zachęcały mnie też skrajne opinie o stolicy regionu. Wielokrotnie czytałam, że
Neapol to miasto, wobec którego nikt nie pozostanie obojętny, albo się je
pokocha albo znienawidzi. Ale nieco wybiegam w przód, o Neapolu z pewnością
jeszcze napiszę (i podejrzewam, że nie skończy się na jednym poście), podobnie
jak o każdym z miejsc, które odwiedziłam.
 |
| Piazza del Plebiscito w Neapolu |
Przygotowując się do wyjazdu starałam się nakreślić ogólny plan i stworzyć
listę miejsc do odwiedzenia. Szybko zorientowałam się jednak, że dwa tygodnie mogą
mi nie wystarczyć i muszę rozsądnie przekalkulować swoje możliwości czasowe i
komunikacyjne. Pierwszym, z czego zrezygnowałam, było Wybrzeże Amalfi. Nie dlatego,
że nie było godne mojej uwagi, wręcz przeciwnie. Uznałam tę część Kampanii za
tak interesującą, że postanowiłam poświęcić jej jeden z kolejnych wyjazdów,
żeby na spokojnie poznać co ma do zaoferowania. Tym razem postanowiłam skupić
się na Neapolu, gdzie chciałam mieć bazę wypadową i miejscach, do których będę w
stanie bez problemu, w krótkim czasie dotrzeć kiedy tylko najdzie mnie na to
ochota. I tak zrodził się wstępny plan: minimum 4 dni na zwiedzanie Neapolu (choć
wiedziałam doskonale, że to za mało), Pompeje i Herkulanum (nic nie poradzę, że
uwielbiam wszystko co stare 😉 ) Capri, Procida, Caserta i Kapua lub
Sorrento – w zależności od nastroju i rozwoju sytuacji 😉.
Zawsze zostawiam sobie margines na ewentualną zmianę i jestem bardzo
elastyczna. W końcu jadę tam na wakacje, chcę odpocząć, a nie sztywno trzymać
się jakiejś listy, choćby była ona bardzo interesująca. Ostatnie dwa dni chciałam
spędzić w Rzymie (nie mogę odmówić sobie wizyty w tym mieście, kiedy jestem już
tak blisko), więc po drodze postanowiłam zrobić przystanek w Cassino i odwiedzić
Polski Cmentarz Wojenny oraz klasztor na Monte Cassino. Z wymienionych
miejscowości nie udało mi się dotrzeć tylko do Kapui, więc chyba coraz lepiej
idzie mi planowanie 😉.
 |
| Pompeje |
 |
| Herkulanum |
 |
| Pałac i ogrody w Casercie |
 |
| Luksusowe Capri |
 |
| Sorrento |
 |
| Kolorowa i urocza Procida |
Jakie wrażenie zrobiła na mnie Kampania i jej mieszkańcy? Przyznam, że
w odróżnieniu od innych włoskich regionów, które miałam okazję odwiedzić,
Kampanii nie oglądałam zza okna pociągu, bo do większości miejsc można dotrzeć
lokalną kolejką – Circumvesuviana, a chcąc odwiedzić Capri czy Procidę
konieczne jest wejście na prom i podziwianie okolic od strony morza. Przyznam,
że dla mnie było to ciekawe i dość nowe doświadczenie i zapewne głównie dlatego
Kampania ma dla mnie kolor błękitny – jak krystaliczne morze i niemal zlewające
się z nim niebo. Czym smakuje Kampania? Dla mnie to mieszanka różnorodnych
smaków i aromatów, a wśród nich mozzarella di buffala i dojrzewające w słońcu pomidory,
wiśnie (nie wiem ile kilogramów biscotti all’amarena zjadłam przemierzając
tutejsze uliczki) i orzeźwiający Aperol Spritz. Tutejsza kuchnia to poezja,
która zasługuje na osobny post, nie tylko na kilka słów, więc na pewno przedstawię
Wam ją kiedyś bliżej i opowiem więcej. Jeśli chodzi o ludzi, którzy zamieszkują
tę część Italii, to nie poznałam oczywiście wszystkich jej mieszkańców i na pewno
nie można generalizować, ale jedno wiem na pewno – nigdzie nie spotkałam się z
taką serdecznością jak tutaj i naprawdę żal mi było opuszczać Neapol. Z ogromną przyjemnością co rano chodziłam na kawę do baru w kamienicy, w której mieszkałam i ucinałam sobie pogawędki z jego stałymi bywalcami. Oczywiście nie neguję doświadczeń innych osób, ale z mojej perspektywy Neapol nie jest miejscem gdzie każdy tylko czeka, żeby okraść nieświadomego turystę. Oczywiście, jak w każdym mieście i tutaj są miejsca, gdzie nie poszłabym sama późnym wieczorem. Zawsze i wszędzie trzeba mieć oczy szeroko otwarte i nie można ufać wszystkim, ale też nie ma sensu podchodzić do każdej napotkanej osoby z nadmierną podejrzliwością. We wszystkim trzeba zachować zdrowy rozsądek, a wtedy wakacje będą prawdziwą przyjemnością.
 |
|
W kolejnych postach na pewno opowiem Wam więcej i pokażę Wam Kampanię swoimi
oczami. Już nie mogę doczekać się kiedy
zabiorę Was w tę podróż i mam nadzieję, że licznie udacie się w nią razem ze
mną 😊
Komentarze
Prześlij komentarz